woensdag 2 juni 2010
Ajuus Helmer
Triest persoonlijk nieuws overschaduwt deze week alles. Helmer Koetje overleed begin deze week, evenals Freek Becker. Dat raakt je, temeer dat beiden relatief jong van ons heen gingen.
Helmer laat nog veel meer na: een onuitwisbare indruk hoe je als landelijk alom gerespecteerd bestuurder gewoon jezelf kunt blijven. Hij was iemand, die bepaald niet prat ging op zijn vele functies als mediabestuurder, parlementariër of burgemeester, maar dat deed vanuit z’n innerlijke overtuiging om de publieke zaak te dienen. Maar er was veel meer. Erkend rockliefhebber en ook graag op de fiets en Helmer genoot ook intens van z’n gezinsleven.
Helmer Koetje was de man van een afgewogen oordeel, al kon hij ook wel eens emotioneel naar buiten treden als iets hem helemaal niet zinde. Soms ook een non-conformist ook en wars van uiterlijke schijn. Kenmerkend hiervoor was de ontvangst van een groep bestuurders in zijn tuin aan de Boshoek. De donkere pakken werden aangedaan door verreweg de meeste transpirerende bezoekers (dat hoort toch zo..), maar Helmer ontving ze gewoon heel ontspannen in zijn korte broek.
Het ging hem om inhoud, of het nu in het Parlement, in de raadszaal of bij zijn voorzitterschap bij het commissariaat van de Media of van de Ikon ging. Inderdaad: het moest ergens over gaan. Zijn grote netwerk opende deuren, die anders niet open gingen.
Als laatbloeier was Helmer in het huwelijk getreden met Petra van der Kwast en samen deelden ze lief en leed. Lief met elkaar met hun drie jonge kinderen, en ook leed bij ziekte of andere tegenslagen. Net na een goede diagnose voor zijn Petra hoorde Helmer dat hij longkanker had. Dan lijkt opeens een pas opgepakte loopbaan als burgemeester van Hoogeveen in een ander perspectief te staan.
Toch pakte Helmer Koetje de draad energiek en vol overtuiging op en zag elke nieuwe dag als een geschenk en een uitdaging om er voor zijn gezin en als burgervader te zijn. Tot het een tiental dagen geleden echt niet langer kon en zoals in de rouwadvertentie staat is het nu: adieu.
Inderdaad: ajuus zouden we in Vroomshoop zeggen. Dat was ook de plaats waar Helmer zich gewoon op z’n plek en op z’n gemak voelde.
Als burgemeester van de gemeente Twenterand stond hij ook voor 100% achter het 150-jarig jubileum van ons dorp, dat vorig jaar zo groots werd gevierd De gemiddelde Vroomshoper onderscheidt zich niet van anderen en voelt zich ook niet meer of minder. Toch is hier tegelijkertijd ruimte om je bestaan ook op strikte eigen wijze in te vullen. Hokjes waren aan Helmer Koetje niet besteed, al koesterde hij wel identiteit.
Wat rest zijn de dierbare herinneringen aan een aimabel man, die op strikt eigen wijze, ook soms eigenzinnig, vorm en inhoud gaf aan het besturen en ook vooral aan het gewoon en daardoor ook zo bijzonder mens zijn. De liefde is zo sterk als de dood, en die liefde blijft. Maar de dood is wel heel hard als de dood van een geliefde voor ons menselijk gevoel te vroeg komt.
Helmer Koetje heeft ons voorgeleefd dat je met je talenten moet woekeren. Maar ook, dat je een voorbeeld kunt zijn voor anderen, die ook in spanning en onzekerheid en ook met de diagnose van een ongeneselijke ziekte moeten leven.
In het leven kun je in korte tijd zware tikken te verduren krijgen. Dat ondervond ook Freek Becker, die op 62-jarige leeftijd na een langere ziekteperiode overleed. Ik herinner me hem nog als die grote en sterke midvoor van Mariënberg, HHC en Deto. Dat teamwork heeft Freek altijd uitgedragen, of hij nu beheerder van De Stamper of later raadslid en wethouder in Twenterand was. De ziekte en het overlijden van zijn echtgenote was al eerder een zware slag voor Freek. Dan kost het moeite de balans in het leven te houden. Een slopende ziekte kwam daarbij en de vriendelijke reus uit Vjenne werd uiteindelijk geveld. Mogen zijn kinderen en kleinkinderen de kracht ontvangen om dit te dragen en te verwerken.
Bij deze doodsberichten doet het wat eerst vreemd aan dat de nieuwe burgemeester Cornelis Visser geïnstalleerd wordt. Ook al hangt de vlag nog halfstok bij het gemeentehuis, het leven gaat verder. Het volksfeest in het 125-jarige Westerhaar barst zaterdag los en Normaal komt optreden in de megatent bij de Julianastraat en Sportlust Vroomshoop viert z’n 60-jarige bestaan, proficiat en alaaf. Tijdens de feesten zal er vast geen gerst en Haver te kort zijn.
Volgende week zaterdag wacht ons een groot fanfarefestival met de 50-jarige malletband en een heuse taptoe achter de Stobbe, het aanstaande activiteitencentrum. Dat kulturhus in Vroomshoop met het Dr. Oskam-theater in Vroomshoop moet er nu snel komen, anders worden we op allerlei manieren door andere kernen ingehaald. Een centrumvisie zonder goed tijdpad is als Vroomshoop zonder Puntbrug. Punt uit. Door mijn vakantie is het vanaf nu even rustig bij de brug. Toch weet ik zeker dat Vroomshoop de vaart erin houdt, gelukkig maar.
Reacties:
<< Homepage
Ach, Freek Becker is niet meer. Ik zat met Freek op de MULO in Vroomshoop. Hij was in de eerste klas blijven zitten en ik keek hoog tegen hem op toen ik in de eerste klas kwam.
Freek was toen een echte puber en met name voor meneer Menkveld, die geen orde kon houden, een regelrechte ramp. Goed om te lezen dat Freek uiteindelijk een vriendelijk reus werd.
De laatste keer dat ik hem sprak(ergens in de jaren 70) was hij bloednerveus omdat zijn vrouw moest bevallen, ik had die nacht dienst op de poli en ving hen op in het Irene Ziekenhuis in Almelo. Daarna Freek nooit meer gesproken.
Freek was toen een echte puber en met name voor meneer Menkveld, die geen orde kon houden, een regelrechte ramp. Goed om te lezen dat Freek uiteindelijk een vriendelijk reus werd.
De laatste keer dat ik hem sprak(ergens in de jaren 70) was hij bloednerveus omdat zijn vrouw moest bevallen, ik had die nacht dienst op de poli en ving hen op in het Irene Ziekenhuis in Almelo. Daarna Freek nooit meer gesproken.
# gepost door 
: 11 juli 2010 om 02:35
: 11 juli 2010 om 02:35 Aanmelden bij Reacties posten [Atom]
<< Homepage
Aanmelden bij Posts [Atom]
Een reactie posten