SCHOLLEPROAT

“Veel weemoed en wille over vroeger en nu
We brachten een avond voor jou en voor u”.

Slotteksten uit de Vroomshoopse revue “Van turf naar diamant”, die afgelopen zaterdagavond in de sporthal De Stobbe werd gehouden. Het was er bloedheet en het leek wel een sauna, waarbij de aan de Stamper in Vjenne gewende beheerder zelfs in badkleding rondstapte. Het deed ons denken aan de bewoners uit de naburige de (H)oven”, die het zo gloeiens hiete hadden, toen de Hoekenhof afbrandde. De Revue was een bonte aaneenschakeling van gevatte teksten, gevoelige luisterliedjes en ook onvervalste Vroomshoopse humor. De films waren meesterlijk en de sporen van een en hard bestaan waren voelbaar. Maar zoals de pastoor oud-Vroomshoper Nicodemus Rekers uit Dedemsvaart in de geest van de zilversmeden Potijk en Hekman zei: “Tel uw zegelringen één voor één..” Dat doet ons aan de Diamant in Twenterand denken en inderdaad: het kan niet op dit jaar.
Dat kwam tot uiting in de Revue, waarin ook enkele jonge talanten opstonden. Zoals Hannelore Krahwinkel, wiens grootvader Heinz destijds Solingen verliet om aan de slag te gaan bij Henckels Zwillingwerke in Vroomshoop. De aimabele Krahwinkel bleek “geknipt” voor de gemoedelijke smeltkroes Vroomshoop en onderscheidde zich ook als tenor bij het christelijke mannenkoor Vroomshoop. Zoonlief Heinz jr. werd later ook al zo actief in het verenigingsleven als spijkerharde maar faire voetballer bij Sportlust en ook als fervent brandweerman verdient de Marijkestraat-bewoner z’n sporen. Nu dan dochter Annelore, die met en dijk van een stem de Stobbe aan haar voeten kreeg en ook bij de Smoezen actief is.
Anja Kottier vergezelde haar vader Harm uut Vroomshoop de Lange bij een ludieke tocht per duostep door het kanaaldorp en deed dat met overgave. Anneke Beukers uut de Wieke kwam te midden van de beeldschone witte wiem’n van de dansstudio Twente op het toneel en wist ook te overtuigen. Wat mooi, dat we op deze wijze hulp krijgen van het tweelingdorp, dat volgend jaar goed jarig is. De andere revue-artiesten waren ook bijzonder op dreef en Herman Gouma vertolkte “Ik heb je lief” op een gevoelvolle wijze. Weemoed en wille, dát was het en de acht zangers van het mannenkoor hadden er ook zichtbaar en hoorbaar plezier in, evenals de profs pianist Gezinus Veldman en slagwerker Joost Visser.
We konden trots zijn op deze uitvoering en voor de uitvoerenden klonk ook wel even het “bloed, zweet en tranen” van André Hazes door. Een intensieve voorbereiding van meer dan twee (!) jaar werd bekroond.

In schril contrast met deze prachtige Revue zijn de stagnerende plannen van de Centrumvisie van Vroomshoop. Op deze plaats heb ik regelmatig gewaarschuwd tegen vertraging in de besluitvorming. Nu is dit onderwerp weer van de raadsagenda gehaald en voor onbepaalde tijd uitgesteld. De coalitiepartijen CDA, Christen Unie en LLT laten het centrum van Vroomshoop als een baksteen vallen. Het is toch niet te geloven, dat nu weer wordt gekeken naar een investering van Vertion Wonen, die allang uit beeld was. De kern van de zaak is dat de meerderheid van de raad het niet aandurft om echt in de kern Vroomshoop te investeren. We dreigen van de Revue in een koningsdrama te belanden. Het MCC en het Front zijn eigenlijk allang afgeschreven, hetzelfde lijkt met het centrum van Vroomshoop te gebeuren. Wie maakt een eind aan deze tranentrekkende besluitenloosheid van de gemeenteraad? Als dat niet snel gebeurt, moet de kiezer zich er maar op 3 maart 2010 over uitspreken. De afrekening komt er dan, dat is nu al zeker.

Ach, ik kan beter afsluiten met de veel opwekkende slotzinnen van “Ik heb je lief”:

Vroomshoop, wat zal ik zeggen: diamant in Twenterand
Flonkert mooi tussen de kernen, dat mag echt wel in de krant
Want het Hart dat klopt zo prachtig, dat is toch magnifiek
Die groeikern allemachtig, of heb ik geen geliek?

Oonz’ Vroomshoop is zo veerkrachtig, de historie is ’t bewijs
Wie wilt een mooi centrum, maar alles heeft z’n prijs
We vertrouwen op de toekomst, ja hoe zal het verder gaan?
We reizen vol vertrouwen, met een lach en met een traan.

‘k heb je lief, ‘k heb je lief, ’t heb je lief, mijn dorp aan het kanaal
Ja door werken groot geworden, voor de duuvel toch niet bang
‘k Heb je lief, honderdvijftig jaren lang.